Zilverschoon… Ik plukte haar uit de berm waar ze klein en laag bij de grond nauwelijks zichtbaar was. Langs een fietspad met geen fietser die haar ooit heeft opgemerkt in de schaduw van de fraaie Kastanje-dames. Een paar kleine stekjes groef ik voorzichtig met mijn handen uit. En ik zette haar, dankbaar dat ik haar gevonden had, even later in onze tuin. Want ik weet van haar kracht.
De Latijnse naam Potentilla betekent krachtig. Hier groeit ze groter en hoger dan ik verwacht had. Waarbij ze sierlijk door het gras van manlief slingert (zo zijn de rollen hier verdeelt). Ze laat zich niet begrenzen en als ik haar vraag of ze me iets wil zeggen hoor ik: “Bedankt dat je in je kracht bent gaan staan.” Een uitspraak die mijn man erg na aan het hart is. Bijzonder dat ze precies die zin noemt. Ik zie haar als puur vrouwelijk. Maar ik moet verder kijken…dat vraagt ze van me. Kijk verder dan je huidige zelfbedachte grenzen. Ja ik ben gegroeid afgelopen jaar. Buiten mijn grenzen van comfort. Net als zij. Ze laat het mij zien.
De steen waaronder ik me een leven lang (of meerdere) achter verschuilde is verpulverd tot zand, aarde, een vruchtbare bodem. Ik voel me dankbaar en gezegend. En kwetsbaar tegelijk.
In haar energieveld voel ik me geborgen. Ik voel de verbinding met de aardemoeder onder mijn voeten die me een veilig thuis biedt. En de verbinding met de maan, mijn zuster in de lucht en de zon, mijn altijd warme broer. De wind waait stevig door ‘onze haren’ terwijl ik haar aai en bewonder. Zilverschoon laat mannelijk (zon) en vrouwelijk (maan) beide zien. Want vanuit onuitroeibare stevig geaarde wortels groeien rode bladsteeltjes naar zachte oneven geveerde bladeren met een zilverwitte satijnzachte onderkant. Liefdevol ‘beschermd’ door de wat gladdere en donkerdere (meer mannelijke) bovenkant. De kleine zongele bloemetjes gaan open als de zon schijnt. Een teken voor mij dat ze de warme mannenkracht bewonderen.
Ze laat me zien dat mannelijk en vrouwelijk samen horen te gaan. Ze is hierin liefdevol en stevig tegelijk. Het verdraaide beeld dat is ontstaan door de eeuwen heen heeft zijn tijd gehad. Mannen zijn prachtig. Vrouwen zijn prachtig. En samen zijn we ongelooflijk krachtig! We moeten ons over onze pijnen heen zetten en elkaar en onze eigen wonden helen zodat we vanuit liefde samen kunnen leven. En als we elkaar dan weer werkelijk lief gaan hebben…als we elkaars zachte kracht weer gaan omarmen. Wat kunnen we dan samen creëren?!! We gaan het zien. Want we zijn hier samen naar onderweg.
Emoties zitten ons nog vaak in de weg. Hoewel emoties ook heel mooi kunnen zijn, is de liefde waarover ik hier spreek een liefde van zuivere hartsverbinding. En in het hart speelt geen enkele emotie een rol. Emoties worden in jezelf wakker gemaakt door de omgeving die ze spiegelt. Als je dat weet kun je de ander bedanken voor het licht dat ze werpen op dat wat nog geheeld wil worden in ons. En de wond helen. We zijn zelf verantwoordelijk voor het in balans brengen van onze emoties zodat we emotioneel volwassen kunnen worden.
En dan als we emotioneel volwassen zijn, is het voor onze innerlijke kinderen veilig om uit de schaduw te komen. Het helen van die gebroken of beschadigde kind-delen brengt je vervolgens naar een staat van onbevangenheid. Kinderen hebben van nature onvoorwaardelijk vertrouwen in het leven en kunnen liefdevol en heerlijk plezier maken. En dan…als we weer als een kind kunnen zijn en onze emoties op orde hebben én volledig thuis zijn gekomen in ons lichaam…dan opent moeder aarde haar hart en kun je leven van haar overvloedige rijkdom en liefde. Dan kunnen we samen spelen en genieten van een heerlijk leven op deze prachtige planeet. Ons paradijs. De natuur, de kruiden, de bomen, de dieren wijzen ons de weg. En het leven, de mensen, de omstandigheden en gebeurtenissen begeleiden ons op dit pad. Dit is de weg. We hoeven slechts de tekenen te volgen.
💚 Cindy