De Erigeron canadensis...je zou haar maar nodig hebben...
Onze tuin staat er vol mee: de Canadese Fijnstraal.
Je kent het wel.
Of niet… zoals ik.
Want het is gek, maar ik heb me nooit in dit 'onkruid' verdiept, wist helemaal niet wat het is, hoe we haar noemen.
En dat terwijl ik haar in de vorm wel kende, want het staat al mijn leven lang iedere zomer tussen iedere stoeptegel, tegen iedere lantaarnpaal, langs alle wegen die ik heb bewandelt. Bij wie niet. Jij herkent het vast ook. Maar wist je van haar krachten?
Want, oh ja, ze staat in vrijwel al mijn kruidenboeken.
Heel apart...hoezo blinde vlek.
Maar iets of iemand in de vorm kennen is niet hetzelfde
als je ermee verbinden van hart tot hart.
En ze staat dus in mijn tuin en dan weet ik: hier mag ik iets mee.
Het wil me iets zeggen.
Maar het leek eerst of ik het kruid ook echt niet wilde leren kennen.
Op de één of andere manier had ik de neiging om haar te elimineren!
Ja echt!
Ik had er al wel 100 weggetrokken, maar ze wilde niet wijken. Bleef maar opkomen.
Ik volharde.
Zij ook.
Ik kon er niet meer omheen.
En ik ben dan ook gezwicht.
Gek hoe ik soms nog in gevecht kan gaan.
Maar ik moet zeggen dat mijn mankement, mijn pijn van de afgelopen maanden, ook niet mild is geweest.
En nog niet.
Mankement.
Je moet namelijk weten: ik loop al maanden mank.
Een uitstralende zenuwpijn beheerst mijn dagen en nachten.
Zitten, opstaan, lopen…niet te doen.
En toen riep het kruid me dus.
En ging ik ermee in gevecht door ze eruit te trekken.
"Ik wil niet" zei mijn ego.
En ze moppert: "waarom is het zo dat de Canadese Fijnstraal, met haar bescheiden arrogantie, mijn uitzicht bepaald?!"
Maar de fijnstraal hield vol. En ik niet.
Zo duidelijk komen ze vaak.
Ik weet op zo'n moment dat ik er iets mee mag.
En dus verdiep ik me erin.
De Canadese Fijnstraal is er voor mensen die door (onverwerkte of onderdrukte) emoties hun hoofd de leiding hebben gegeven waardoor het lijf in haar prachtige vorm, in haar verbinding met Moeder Aarde, een wiebelig aanhangsel is geworden.
En wat blijkt: het is een geneeskrachtig kruid dat precies dat voor mij doet wat ik op dit moment nodig heb. Ze werkt op de blaas, nieren, zenuwstelsel en bij rugpijn. Daar ligt de basis van mijn uitstralende pijn. Daar heb ik wat laten liggen. Blijkbaar.
Dus ik luister...
In het Oosten.
Ze staat statig in onze oostelijke horizon, het uitzicht vanuit huis.
Niet bij de buren links, niet bij de buren rechts...alleen bij ons. Bij mij.
Het Oosten is de windrichting van het nieuwe begin, de geboorte.
Zoals iedere dag opnieuw de zon laat verschijnen in het oosten.
Ik kijk in mijn leven niet alleen naar de betekenis van kruiden, maar ook wanneer en waar ze zich laten zien.
Welke dieren er op mijn pad komen, welke mensen mijn weg kruisen. Alles hangt met elkaar samen.
Het is het spel dat we leven noemen.
En soms, zoals nu met de hevige pijn, helpt het me om een weg te vinden door de boodschap die mijn lichaam wil doorgeven.
Dus ik luister...
Wat zegt het mij?
Wil ik niet opnieuw geboren worden?
Nee, dat voelt niet zo.
Ik ben iemand die heel bewust wil groeien en dat (soms met wat weerstand als het wat veel van me vraagt) heel toegewijd doet.
Misschien sta ik op de drempel van een nieuwe poort die open is gegaan voor mij en mag ik de stap zetten?
En houdt iets in mijzelf mij tegen? Vind ik het onbewust te spannend?
Kortom:het maakt vragen bij me los.
En door op zoek te gaan naar de antwoorden in mezelf, groei in mijn bewustzijn.
In beweging komen.
Mijn lichaam maakte me de afgelopen maanden pijnlijk duidelijk dat er ergens in mijn lijf nog weerstand zit.
In mijn rechterbeen om precies te zijn. De rechts-kom-in-actie-kant.
Daar wil iets gehoord en gezien worden.
Ik zocht daarom iemand op die me daarin kan begeleiden.
Zoals ik dat regelmatig doe in mij leven als ik er zelf niet uitkom.
Want ook ik vind het soms lastig om zelf en alleen door mijn blinde vlekken en zwarte gaten heen te bewegen.
Dankzij de lockdown én door mijn fysieke beperking kwam ik stil te staan (nogal letterlijk) zodat ik deze nieuwe laag kon ontdekken. En er doorheen mocht gaan bewegen.
Ik mag afrekenen met oude, starre gedachten die zich in mijn wateren (nieren, blaas, baarmoeder) hebben genesteld.
Patronen die mij allang niet meer dienen.
De oude ondergedoken angst om afgewezen, verkettert en verbannen te worden?
De angst om mezelf te laten zien, boven het maaiveld uit te komen.
Niet voor gek versleten te worden.
Geen nieuw thema, maar wel een diepere laag.
De pijn is erg aanwezig dus de transformatie gaat diep (zeg ik mezelf hoopvol).
En ik mocht nog eens met hulp van de natuur, de boodschappen die ik te zien krijg, de mensen die op mijn pad komen, zien wat (in mij) mij nog tegenhoudt. Waar ik bang voor ben.
En ik ontdekte dat ik niet echt een Crazy Plant Woman ben (beetje maar ;-).
Ik ben een vrouw die met al haar liefde de ogen wil openen bij anderen opdat we samen door kunnen groeien.
Jij en ik.
In beweging komen...zonder angst en met Liefde voor wat ik kom brengen.
Om die stap te zetten die me zichtbaar maakt. Hallo Wereld!
En dan word ik dus stil...
ga ik naar binnen,
zoek ik hulp,
luister ik naar de boodschappen die ik van mijn eigen tuin krijg,
mag ik loslaten, transformeren, licht in het duister brengen,
mezelf moed inspreken,
transformeer ik dat deel dat er nu klaar voor is,
omdat andere zielen op mij hebben gewacht
en kan ik de volgende medemens in de rij met deze issues,
met de wens om te groeien in bewustzijn aan de hand nemen.
Zodat we samen, met z'n allen, door kunnen blijven groeien naar het licht.
Ik geloof dat ik deze wonderen mag blijf delen, omdat dit 'mijn ding' is.
Mijn taak. Mijn opdracht.
Dat ik door mijn ervaringen en ontmoetingen met de natuur te delen het licht 'aan' weet te houden.
In mezelf en bij anderen. En dat jij mij een stap verder helpt en ik jou.
Dankjewel daarvoor.
💚 Cindy