In een sessie die ik zelf onderging een aantal jaren geleden, waarbij je in enkele stappen teruggaat naar je geboorte, zag ik iets wat me toen erg verbaasde. Ik stond als ziel te springen om opnieuw geboren te mogen worden! Ik had er werkelijk zin in! Ongeduldig trappelend van opwinding sprong ik mijn nieuwe leven in. En oké, dat was niet helemaal de ontvangst zoals ik verwachtte…maar toch. Ik was (en ben) een ras optimist. Het komt nog…zo wist ik.
Ik had in mijn leven tot het moment van deze sessie de overtuiging gehad dat ik met tegenzin naar de donkere aarde gekomen was. Ik vond het leven zwaar. Stroperig. De mensen vond ik uiterst vreemd en de dingen die ik hier zag waren voor mij ondraaglijk. Niks leuks aan. Ik wilde het liefst terug en voelde altijd een pijnlijke heimwee in mijn leven. Ik mistte mijn oermoeder.
Tot dat moment, van die sessie. Dat was echt een omslag in hoe ik vanuit mijzelf naar het leven keek. Het liet me zien dat al die melancholie aan mij was blijven kleven uit andere levens, van andere mensen, in mijn bloedlijn meegenomen. Niet voor niks uiteindelijk. Het is om getransformeerd te mogen worden. Mijn lijf, dit voertuig dat ik koos kan deze ontwikkelingen aan. Gelukkig. Ik mocht (en mag) door het donker naar het licht bewegen. Maar ik had het nodig om te zien dat ik in wezen, in mijn kern, echt blij en vrolijk en optimistisch ben! Nu geef ik zelf deze (weder)geboorte sessies door. Altijd bijzonder hoeveel inzicht dat bij mensen geeft en hoe ze zich op een bepaalde manier herboren voelen.
In deze tijd
Ongeduld dus. Ook in deze roerige tijd. We staan echter aan het begin van grote transformatie dus hoor ik het regelmatig galmen: 'buckle up'. Er komt nog wel wat aan waar we doorheen mogen. In Liefde. We zijn hier samen om het donker te helpen transformeren en dat kost ook wat. Extra belangrijk om goed voor mijn/ons lijf te zorgen. Moeder aarde is ook 'ons lijf'. Ze is ons voedsel, ons water en ons kloppende hart. Ook daar is liefde en aandacht voor nodig. Dat lijken veel mensen zich niet te beseffen. We zijn er één mee.
Het donker in de wereld dat nu meer en meer aan het licht komt raakt nog steeds delen in mij. Dan weet ik dat ik werk te doen heb. Voor mijzelf, voor het collectief. Ik weet er uiteindelijk altijd weer doorheen te komen. En dan is er weer een stukje hier op aarde getransformeerd… Zo leveren we allemaal onze bijdrage.
Terug naar de geboorte
Maar goed. Ik zag mezelf dus behoorlijk ongeduldig. Dat is zoals ze noemen ‘de aard van het beestje’. Ik heb dat nog steeds af en toe. Niks lijkt me snel genoeg te gaan. Ik zou zo graag willen dat…Waarom duurt het allemaal zo lang! Ik heb (voor mijn gevoel) al veel geduld op moeten brengen in mijn leven en ben er ook best een beetje aardig goed in geworden. Maar deze week bracht de Lindeboom mij weer even bij die kinderlijk enthousiaste en ongeduldige kern in mij. Ze kan er gelukkig om lachen. En ik ook.
Linde, Linde, Linde
Ze is voor mij de oermoederboom. Ze brengt troost zoals een echte vriendin dat kan. Want soms geven we meer dan goed voor ons is. Ook onbewust, door de (negatieve) energie die vrij komt te helpen transformeren. Vooral nu, in deze tijd.
Het is dan nodig om wat meer aandacht voor onszelf te hebben. Voor ons lijf en wat we erin stoppen. Onze grenzen.
Dat gaat nog weleens mis. En dus wil ik haar oogsten...voor mezelf en voor de mensen in mijn praktijk.
Maar waar is mijn geduld?
Al zeker vijf keer sta ik haar te bestuderen. Of nee, geen vergrootglas nodig, ik zie het al: ze staat nog steeds niet in bloei. Potver. Ik wil zo graag tinctuur maken en haar bloesem oogsten voor de thee. Ik zie al veel Lindebomen in bloei. Maar deze niet. En met een Linde is het goed om te kijken waar ze staat. Haar hartvormige blad maakt een kleverige hars waar bijen blij van worden. Maar daar blijft ook vervuiling op plakken. Dus de plek moet schoon zijn. En een ander punt is dat men veel Lindebomen tegenwoordig aan de onderkant snoeit. En dan kan ik er zonder trap niet bij. Deze is nog ouderwets lekker laag…helemaal perfect dus. Maar nog in de knop.
Ze zegt:
Kom zo vaak je wilt. Je bent welkom in mijn koele schaduw. Ik breng je hart tot rust, ik knuffel je met mijn zoete geur. Ik hou van je zoals je bent en ik grinnik wat om je ongeduld. En als ik je iets mag leren: heb geduld. Echt. Alles heeft een natuurlijke tijd. En de tijd is daar wanneer hij daar is. In plaats van in frustratie te gaan zitten, kun je ook in mijn schaduw gaan zitten. En rusten. Je hart heeft veel te (ver)werken in deze tijd. Kom tot rust zo vaak je wilt. Geef je lichaam de rust die zo nodig is. Zorg voor haar. Voel haar zodat je weet wat ze nodig heeft. Alles heeft een eigen tijd. Ik ga echt wel voor je bloeien. Je mag straks oogsten.
Lesson learnt. Ze heeft (natuurlijk) gelijk. Dus ik ga vandaag weer. Niet om te oogsten, maar om bij haar te zijn. Om door haar liefde omhuld te worden zodat ik die in mijzelf ook wakker maak.
💚 Cindy