Onlangs sprak ik een moedige moeder. Ze kiest bij (bijna) alles eerst voor de kinderen. "Ze ziet zichzelf wel weer eens terug als de kinderen allemaal groot genoeg zijn”. We spraken over de prijs die ze ervoor betaald. En eerlijk gezegd: ze zit er zo af en toe goed doorheen. Ik ga haar verhaal hier niet helemaal delen, maar geloof me…haar offer was/is groot. In mijn ogen tenminste. Dat vind ik echt bewonderingswaardig. Haar kinderen zijn zich nog niet bewust van deze offers die ze over heeft voor ze. Ze zijn haar waarschijnlijk pas dankbaar als ze zelf in een vergelijkbare situatie zitten. Later. En toch doet ze het nu. Bewust. Omdat ze ervan overtuigd is dat ze het allerbeste voor haar kinderen doet. Ik kan het helemaal met haar eens zijn. Wij hebben ook bewuste keuzes gemaakt in de hoop dat het goed is voor onze dochter. Maar haar offer is wat groter dan die van ons. Met 4 kinderen, alleenstaand, geen ouders of andere familie om op terug te vallen. En dan zulke fijne kinderen groot kunnen brengen. Dat is niet alleen moedig…dat is een gave, een magisch wonder! En zij doet het.
En zo zijn er veel vrouwen die mijn pad kruisen. Moedige vrouwen. Vrouwen die worstelen met hun kinderwens. Omdat het geen optie is. Of omdat ze twijfelen. Die soms daarbij de druk voelen van de omgeving. Vrouwen die heel graag zelf ook nog een leven hebben naast hun baan als moeder. Vrouwen die kiezen voor een baan naast het moeder-zijn en daardoor hun opvoeding deels uit handen moeten geven. Al die vrouwen worstelen op hun eigen manier met hun leven, hun (bewuste) keuzes. En dat terwijl vrouwen, in mijn ogen, grote helden zijn! Wauw wat kunnen wij veel aan! Wat doen we veel. Soms veel te veel. Voor onszelf zorgen is vaak onze grootste uitdaging. Er zijn namelijk ook zoveel vrouwen die moe zijn. Op. En alleen. En er is nog steeds veel oordeel.
Kop op
This too shall pass…this too… en dit ook… zo beweeg ik me door moeilijke momenten in het leven heen. Mensen hebben weleens verwijtend gekeken als ik moe(deloos) mijn hoofd liet zakken. Vooral die eerste twee jaar overkwam me dat wel. Of misschien was het verbazing op hun gezicht. Want “jullie wilden het toch zo graag?” Jep. Klopt. En…EN, dat wil niet zeggen dat het soms niet even allemaal net iets te veel is. Dan dacht ik: “waarom heeft niemand me hierop voorbereid?” En natuurlijk ben ik wel gewaarschuwd. Echt wel hoor. Vooral door mensen zich bezwaard voelden als ze zelf zwanger waren: “Het is echt ook niet allemaal zo bijzonder en fijn, niet de hele tijd.” Maar ik hoorde het niet. Wilde dat niet. Want ik had die kinderwens. En die was allesoverheersend.
Zwaar, zwaarder, zwaarst
Hoe ‘zwaar’ ik het soms ook heb gevonden (en soms nog), dat moeder-zijn…het is niets vergeleken bij de zwaarte die ik voelde toen ik aan het wachten was op dat wonder. Die kinderwens putte me meer uit dan een à-la-christelijk-groot gezin ooit zou kunnen. Laat staan één kind. En nog een hele lieve ook. Ik tel regelmatig mijn zegeningen. Tip: doen! Die dankbaarheid is helend. Ook dat gevoel deel ik gelukkig met die mooie moedige moeder.
De roze regenwolk
Zij heeft van die ‘beloofde’ roze wolk niet zoveel gemerkt. Ook met haar lieve kinderen... is het zeker niet elke dag zonnig (en wolkenloos) geweest. En dat herken ik wel. Er zijn momenten dat je het helemaal heerlijk vindt en er zijn zeker net zoveel momenten dat je je afvraagt waarom niemand je verteld heeft van die ongoing drukte in je leven. Nooit meer stilte in je hoofd, altijd wel iets te doen, zorgen, vermoeidheid, watten in je hoofd, oude kleren aan, knopen scheef dicht, huishouden, feestjes, “mama, mag ik…”, brood smeren, wel of niet de tv aan, wel of geen suiker… keuzes, verantwoordelijkheden… En gelukkig heel veel liefde: de redding.
Die liefde voel ik voor alle moedige vrouwen. En ik zou je het liefst in mijn armen willen sluiten. Zij, jij, alle vrouwen. Zij verdient wat mij betreft zo’n fijne healing die ik kan geven (en jij ook): even de ogen dicht, tijd voor jezelf, je lichaam weer voelen, je hart ervaren, jezelf liefhebben. Maar gunt ze het zichzelf ook? Gun jij het jezelf? Neem je de tijd voor jouw zelf? Ik gun je dat je je hart kunt luchten. Dat je met je eigen ongemakken kunt leren omgaan. Dat we als vrouwen bewust blijven groeien. Dat we samen de vrouwen-power weer tot leven brengen. Samen.
💚 Cindy