< NAAR ALLE BLOGS
Seed cycle
Wanneer de hommeltjes, vlinders en bijtjes hun werk hebben gedaan, wanneer de voorbijgangers hun neus eraan op hebben gehaald (en dan bedoel ik dat dat betekent dat ze ervan genoten hebben) en de wind de blaadjes hebben meegenomen…dan begint een intern proces. In een soort plantenonderbewustzijn (lees: voor ons niet zichtbaar) vormen de zaadjes zich in hun veilige moederschoot. En pas als het zaad rijp is vindt het zijn weg naar buiten als een geboorte, een openbaring…een nieuw leven.
Daar is niks van toeval bij. Niks. Als je de zaaddoosjes van de klaproos bijvoorbeeld bekijkt, dan zijn ze eerst groen en helemaal gesloten. Vervolgens drogen ze in en als laatste gaat het prachtige mutsje een klein stukje open. Bij een flinke zucht wind buigt de steel en de zaadjes rollen eruit en op de grond. Uiteindelijk valt de hele plant op de aarde om daar zijn voedingstoffen, zijn laatste restjes, met de aarde te delen en daar vinden de achtergebleven zaadjes hun weg naar de schoot van moeder aarde. Daar groeien ze het volgende seizoen op tot peuters, kleuters, puberplantjes met te veel testosteron waardoor ze onverstaanbaar zijn voor de naar nectar snakkende bijtjes en andere nectar-snuivers zijn…om zo weer in hun midlife en afterlife te belanden…onvermijdelijk…onverbiddelijk…
Het is de eindeloze cyclus waar wij mensen ook aan mee doen. We kunnen niet anders. Wij zijn ook natuur. Hoe maakbaar we soms ook denken te kunnen zijn. Not.
Het is de cyclus waar we in deze vaak te maakbare wereld best iets aan kunnen bijdragen. Heel simpel. Je vindt het hele jaar door zaad van welke plant dan ook. De één rijpt in april al, de ander in het najaar. Ook in dat opzicht verschillen wij mensen niet zo van ‘die natuur buiten ons’. Knip wat zaaddoosjes af en als je onderweg bent op de fiets of te voet, strooi dan eens wat uit in een berm. Mijn part hup, zo dat hele zaaddoosje in één mik. Wel liefst iets van de berm af zodat de gemeentemaaier ze niet al weggevaagd heeft voor ze een kans hebben gehad.
Toen ik mijn webwinkel Nanaaja nog runde, stuurde ik met iedere bestelling een zakje bloemenzaad uit eigen tuin of berm mee. Met een korte aanwijzing, de vraag...een smeekbede, om de inhoud ergens uit te strooien. Want zaad geeft plantjes en plantjes geven zaad. Zo simpel zo’n Seedcycle. Toen nog vooral met het doel meer kopjes thee te kweken ;-)
Nu stel ik je weer die vraag, zo'n smeekbede...spread the seeds!!
💚 Cindy

De zoete geur van haar wortel maakte alles weer goed.
Een geur die me herinnert.
Aan levens waarin ik ook deze liefdevolle strijd leverde met de natuur.
Die me altijd het inzicht gaven in (denk)patronen die mijn leven willen bedwingen.
En om de kruiden te oogsten die helend zijn voor de mensen om me heen.

Deze week ontmoete ik een prachtig mens in mijn praktijk. Haar verhaal had een kern die ik de regelmatig tegenkom: ze durft niet te vertrouwen op haar eigen gevoel. Of eigenlijk weet ze nauwelijks te herkennen wat haar gevoel is, wat haar waarheid is. En anderen proberen constant binnen te dringen in haar hart en hoofd. En veroorzaken daar chaos. Een tweestrijd. Zoals we die op het moment in de wereld zien. We worden allemaal in onze eigen stukken uitgedaagd. Zo binnen...zo buiten... En je omgeving spiegelt dat wat er aan het licht wil komen. Wat getransformeerd mag worden. Waar je klaar voor bent. JONG GELEERD Ze leerde als kind al dat haar gevoel er niet toe deed. Haar gevoel werd door niemand bevestigd. In tegendeel. En bovendien leek het niet te kloppen met de werkelijkheid waarin ze zich begaf. Zo leerde ze al heel jong dat ze er niet op kon vertrouwen. En nu is ze volwassen en leeft ze in een wereld die aan alle kanten aan haar trekt en duwt. En ze is daar doodmoe van geworden. Ze geeft te vaak toe aan dat wat anderen van haar verwachten. En bevindt zich nu moment in haar leven waar veel niet meer klopt voor haar. Maar ze heeft de energie niet om ervoor te gaan staan. Ze laat haar hoofd hangen en weet het even niet meer. BERNAGIE, WAT WIL JE ONS ZEGGEN? En zoals wel vaker riep een kruid mij nog voor de sessie. Het kwam als beeld en gevoel tot me, ik sloeg een kruidenboek open voor bevestiging en ja hoor...Bernagie. Duidelijk. En hoewel ik haar nog niet eerder ontmoet had, bleek het achteraf heel erg passend te zijn. Ik liet het kruid tot me spreken. Bernagie zegt: "Ik ben er voor wie het hoofd laat hangen. Voor wie moe is en uitgestreden. Ik geef je de moed en de kracht om naar binnen te gaan. Mijn bloemetjes kleuren van roze naar blauw zodra we gekust zijn door de bijtjes. Dit zou je als symbool kunnen zien van het naar binnen keren, naar je hartruimte, om daar jezelf in liefde ontvangen... en om tot nieuwe inzichten te komen. Daar breng ik je naartoe. Naar je hart. De plek waar je jouw eigen moed en kracht kunt vinden. Om door te kunnen gaan op het pad dat je voor dit leven gekozen hebt. Om je eigen waarheid te gaan zien. Over jezelf. Over de wereld waarin je je begeeft. En om van daaruit jouw leven opnieuw vorm te geven." BERNAGIE VOOR LICHAAM EN GEEST We kunnen allemaal zo af en toe wel wat nieuwe moed gebruiken. En ondersteuning gebruiken bij het loslaten van het oude. Zeker nu. De wereld is in rap tempo aan het veranderen. En dat kan soms heel spannend zijn. We komen van alles tegen wat onze aandacht wil. Wat getransformeerd wil worden in ons systeem. En het is veel wat we te verwerken hebben. Heel veel. Bernagie helpt je bij het afvoeren (fysiek en emotioneel) wat niet goed voor je is. Wat niet (meer) klopt voor je. De slijmstoffen, looistoffen en saponinen in dit kruid zijn vlijtige schoonmakers. Een goed team samen! En Bernagie helpt je onderscheid te maken tussen (jouw) goed en fout, zodat je je hart beter kunt volgen. We kennen dit kruid in de vorm van olie (omega 6) en een tinctuur (in homeopatische verdunning). Bernagie is helend voor de vrouwelijke organen, de huid, is preventief te gebruiken bij hart - en vaatziekten, versterkt je immuniteit en zenuwstelsel en verzacht de luchtwegen. Het is bovendien ondersteunend bij droge hoest, bronchitis, griep en verkoudheid. Ook bij depressie en burn-out geeft het je de kracht om eruit te komen. De olie koop je bij een gezondheidswinkel, de tinctuur kun je bij mij bestellen in de SHOP (kies voor Borago•Bernagie). Het is ook één van de kruiden in de kruidenkuur WEERSTAND . Voor heel specifieke werking en of het voor jou is (contra-indicaties) is het verstandig om een afspraak te plannen of je (huis)arts te raadplegen. Je kunt me ook altijd een e-mail sturen met je vraag. TERUG NAAR HAAR Tijdens de sessie zag ik een groep van zo'n 10 lichtwezens die om haar heen stonden. Toen ik haar daarover vertelde zei ze dat iemand haar dat ooit eerder had gezegd. Het is duidelijk dat ze er niet alleen voor staat en dat ze iets moois te doen heeft in dit leven. Maar eerst mag ze haarzelf helen en haar eigen hart gaan voelen. Hierbij kan ze haar 'familie van Licht' altijd om hulp vragen. Ze heeft ze nu gevoeld en ze staat er meer voor open. De sessie bracht haar wat ze nu nodig heeft om de volgende stappen te zetten in haar leven. Ze laat me later nog via een berichtje weten dat ze zich zachter en rustiger voelt. Dat ze verandering voelt. Ze ging na de sessie in ieder geval goed naar huis. Met een oprechte glimlach. En daar gaat het mij om. Heb jezelf lief. 💚 Cindy

Niks. En tegelijkertijd alles. (er is altijd meer dan één waarheid). Want in de natuur gaat het om gedijen. Om vloeiend meegaan in de stroom van liefde en tijd. Alles gebeurt wanneer het gebeuren moet. Niks staat op de verkeerde plek. Er is geen oordeel, uitsluiting, afwijzing, angst, radeloosheid… Alleen vrede. Alles klopt. Altijd.

De zomer is bijna klaar met haar furore. Haar vuur brandde dit jaar weer intens. Het is het innerlijke vuur die ze ieder jaar tot expressie weet te brengen in duizend kleuren en meer. Binnenkort zucht de herfst een lange zachte frisse uitademing voor de lange koude inademing van de komende winter. Wat is het leven mooi als je met een open hart kijkt. Een dans tussen de seizoenen. Tussen mannelijk en vrouwelijk. Tussen aarde, vuur, water en wind. Tussen vlinders die nog snel even paren op deze zonnige dag. Een continue in- en uitademen. Met de stilte daar tussenin als brug naar het nieuwe. Alles leeft. Ik leef.

Zilverschoon… Ik plukte haar uit de berm waar ze klein en laag bij de grond nauwelijks zichtbaar was. Langs een fietspad met geen fietser die haar ooit heeft opgemerkt in de schaduw van de fraaie Kastanje-dames. Een paar kleine stekjes groef ik voorzichtig met mijn handen uit. En ik zette haar, dankbaar dat ik haar gevonden had, even later in onze tuin. Want ik weet van haar kracht.