Velen weten dat misschien niet van mij maar van huis uit ben ik vormgeefster met een vleug van liefde voor fotografie. Ooit begon ik aan de kunstacademie maar maakte het niet af. Deed daarna nog meer opleidingen op dat vlak en rolde ergens onderweg het vak in. Zoals dat vaak bij mij gaat.
Ik begon in 1998 met veel plezier bij mijn vader in de reclamestudio (de appel valt niet ver). Toen ik later ergens anders fulltime als marketing-mens werkte ging ik na enige tijd kopje onder. Het is een stressvolle baan. Als je het doet zoals ik dat deed: op wilskracht.
Zo kon ik het dus niet meer. En eigenlijk wilde ik ook helemaal niet meer.
Nieuwe wegen.
Ik ging in mijn hart op zoek en vond mezelf daar terug. En in de natuur. De fantastische lieve, mooie, heilzame kruiden. Ik herinnerde me mijn liefde voor de kruiden en hun magie. Zo vond ik een nieuw 'vak'. Daarnaast was ik al met een opleiding tot holistisch coach/therapeut begonnen en deze werelden smolten al gauw samen. Dat was helemaal vanzelfsprekend voor mij.
Toch weer gaan vormgeven?
Het vormgeven is nooit helemaal weggeweest. Maar ik was voorzichtig met de oude valkuilen. Er kwamen na een tijdje een aantal fijne mensen op mijn pad die op hun manier willen bijdragen aan een mooie wereld. En ik besloot ik alleen nog maar voor die mensen te ontwerpen. En nu is het leuk. Ik maak mooie dingen vanuit mijn hart. Het is elke keer een reis waarin ik zelf ook mag groeien. Het verschilt niet zoveel van het werken met cliënten in de praktijk. Het is een creatief proces.
De opdrachten komen zo nu en dan op mijn pad en als het resoneert dan neem ik het aan. Ondertussen werd de praktijk een groter deel van mij en leek het grafische werk ondergesneeuwd te worden. Tot... het virus maakte dat de praktijk dicht moest. In diezelfde periode kreeg ik vreselijk pijn in mijn been en hierdoor kon ik ook toen het weer mocht nog even niet opengaan. Mijn rugpijn (hernia weet ik nu) zorgde ervoor dat die ook nog even niet open kan.
Toen verschenen Esther (directeur Stadsmuseum) en Maria (curator) op mijn pad. Ze vroegen me of ik de nieuwe tentoonstelling in het Stadsmuseum in Doetinchem vorm wilde geven. Het thema is 75 jaar Vrijheid in de kunst.
Kijk voor meer info op de website van het Stadsmuseumdoetinchem.nl.
Ik nam de opdracht met liefde aan en zo ontstond dit ontwerp waarin mijn liefde voor vorm, de natuur, kruiden en natuurlijk mijn dochter samen kwamen in dit beeld.
En zo smelten mijn werelden nu samen. Oude beeldbewerkingen en nieuwe krijgen mijn aandacht. Er ontstaan ideeën en die ga ik nu tot uitvoering brengen. Het voelt zo fijn dat ik het niet meer als twee losse 'banen' hoef te zien. Het voelt als een 'coming out' terwijl het voor mij zo heerlijk vanzelfsprekend is.
Over de foto.
Als vormgeefster en kleindochter van de generatie die de oorlog meemaakte, heb ik het beeld en de uitingen voor deze tentoonstelling mogen ontwerpen.
De natuur is mijn ingang naar innerlijke stilte, vrede én levendigheid.
Onze dochter, die gelukkig geen oorlog kent, is in het beeld verwerkt en staat symbool voor de jeugdige onschuld. Haar armen verbinden een grenzeloos Nederland en Duitsland, zoals te zien is op het beeld hierboven.
Vanuit de bloemen in het beeld weerklinkt het thema vrede. Fluitenkruid vertelt ons over hoop en een nieuw begin. De klaproos (Poppy) staat in Engeland symbool voor de gesneuvelde soldaten (WO1 en WO2). Ze staat ook voor troost en bestaansrecht. De Roos brengt ons geluk, liefde en bescherming.
💚 Cindy