Vroeger wisten ze wel hoe je met het leven mee kon bewegen.
Met de seizoenen. Met de natuur. Met elkaar.
Maar het leven is niet zo vloeiend meer.
Leven is voor velen niet langer een tweede natuur.
Het is mechanischer geworden. Gecontroleerd. Meetbaar.
Alles en iedereen past wel ergens in. Een hokje. Een doosje. Een groepje.
Waar hoor jij bij? Of ben je net als ik niet helemaal (be)grijpbaar?
Dan denk ik: dat is gewoon omdat ik wél weet hoe ik mee kan bewegen met het leven.
Omdat ik het leven nog wel begrijp.
Omdat ik wél weet dat de aardappelen pas de grond ingaan als de Seringen in bloei staan!
Duh!
Oké, dat is misschien ook niet iets wat iedereen hoeft te weten.
En ja, ze zitten erin. De aardappelen. In de grond.
Een paar weken later dan bij anderen wellicht.
Gek genoeg zijn die ‘anderen’ die ik hierbij in gedachten heb van de oudere generatie.
Die hadden toch beter kunnen weten. Toch?
Maar ik wist het ook niet bij de geboorte hoor. Ik leer van het leven omdat het me boeit.
We zijn het vergeten.
We zijn heel veel vergeten. Oude wijsheden worden vrijwel niet meer doorgegeven door onze ouders of grootouders.
En toen we hier op aarde landden vergaten we het allerbelangrijkste.
Wie we zijn. En waarvoor we hier zijn.
Wat onze missie is tijdens deze aardse reis.
En die missie heb je. Iedereen.
En voor ons sensitives is het belangrijker dan ooit om die naar boven te halen.
Om in je eigen kracht te gaan staan. En te zijn wie je bedoeld bent te zijn.
Maar eerst moeten we zien welke waarheid er voor ons gecreëerd werd.
Welk leven we moesten leven om maar niet teveel af te wijken.
Om geaccepteerd en geliefd te worden.
Misschien maakt het je eerst boos. Geef je anderen de schuld.
En dan willen we daarvan losbreken. Vrij zijn.
Dan wordt onze innerlijke kracht wakker! Ons vuur! En dat is nodig.
En dat geeft je leven richting en een doel.
Je ontwaakt. Je missie wordt helder. Je bent er.
En je bent zoveel meer dan je dacht.
Daar gaan we weer.
Maar het kan spannend zijn als je net boven de grond uit komt kijken.
Je hebt je als zaadje te lang ingehouden maar het leven roept je en je moet nu echt ontkiemen.
Je wortels loop je nog even na: ja, check. En daar ga je dan.
Het avontuur tegemoet. Intuïtief weet je waar je heen moet.
Naar het licht. Dat is de enige weg. The only way is up.
En dan…je knippert en komt bij van de lichtexplosie terwijl je de moed verzamelt om verder te gaan.
Hoger. Steviger. Zelfbewuster. Overtuigd van je innerlijke kracht. En van je missie.
Je voelt het vuur vanbinnen borrelen als lava in de kern van onze aardemoeder.
Het moet eruit! Maar wat is het? Wie ben je? Gaat niemand schrikken? Schrik je er zelf niet van?
OMG je bent niet te stoppen want je hebt JA gezegd. Ja voor het leven!
En je moet! Je wilde dit.
Maar je herinnert je niet wie je bent.
Hoe moet dat nou?
Wie helpt mij!
En je voelt dat de knop groter en groter wordt. Je staat op uitbarsten.
Je weet het. De vulkaan in jou is klaar.
En je weet dat als je nu niet alles eruit gooit wat er in jou zit, je de kans loopt dat het vuur je van binnenuit opbrandt. Het overkwam je al eens eerder en je beloofde jezelf: dat nooit meer.
Je spiekt voorzichtig….je hart klopt overuren. Je voelt angst en opwinding tegelijk.
Ga ik nu echt, ga ik dit doen?
En pats! Er is geen enkele route terug naar binnen. Dit is het.
Je staat! Je straalt! Je bent schitterend!
Wow, deze zag je niet aankomen.
Je bent mooier dan al het licht en de liefde samen.
Je bent eindeloos en sprakeloos.
Je kijkt om je heen.
En dan zie je al die andere stralende wezens die ook de moed hadden om te gaan staan.
Om wakker te worden voor wie ze werkelijk zijn.
Je bent open. Je bent klaar.
Je staat in bloei.
En je ruikt heerlijk.
Heb jezelf lief.
💚 Cindy